Γυναίκα εναντίον φεμινισμού

Γυναίκα εναντίον φεμινισμού

Μεγάλη τάση των ημερών μας, και πάντα μέσα στο κλίμα της πολιτικής ορθότητoς, αποτελεί η χρήση όρων όπως «γυναικοκτονία», «πατριαρχία», «τοξική αρρενωπότητα» κλπ. διατυπωμένες από το φεμινιστικό κίνημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Συχνά αυτή η χρήση γίνεται από άτομα που δεν γνωρίζουν ούτε τα ίδια, την ακριβή σημασία των όρων, λειτουργώντας απλά ως «παπαγάλοι». Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει όμως να δοθεί στο τι αποτελέσματα και αντίκτυπο έχει τελικά η υιοθέτηση αυτών των ιδεών, στην φυλή, τόσο σαν οντότητα όσο και πνευματικά.

Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία διαφοροποιείται διαχρονικά, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ανάλογα με τις κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες της εκάστοτε εποχής. Και ενώ διαρκώς οι δημοκρατικές κυβερνήσεις υπερηφανεύονται για την «πρόοδο» της ανθρωπότητος σε πολλούς τομείς και αναφέρουν ως κατόρθωμα και κεκτημένο, με πολλούς και διαρκείς αγώνες, την κατοχύρωση της ισότητος ανδρών και γυναικών, το μόνο πού έχουν επιφέρει είναι, τα κοινωνικά προβλήματα μεταξύ των δύο φύλων να αμβλύνονται συνεχώς. Έχουν εμφανιστεί πλέον τόσες νέες τάσεις και νόρμες συμπεριφοράς, με αποτέλεσμα οι μάζες να λειτουργούν πλέον ως ρομπότ τα οποία είναι υποχρεωμένα, από την δημοκρατική και φιλελεύθερη κοινωνία, να μάθουν να σκέφτονται σύμφωνα με τις προσταγές και τις «οδηγίες» των διαφόρων διεθνών ανθρωπιστικών οργανισμών που ελέγχονται – όπως ο καθένας μας φαντάζεται – από τους γνωστούς αγνώστους. Μέσω του ελέγχου των συνειδήσεων, της σκέψης και της έκφρασης, το φεμινιστικό κίνημα έχει καταφέρει να κυριαρχήσει και να κερδίσει έδαφος στο ιδεολογικό πεδίο ειδικότερα των νέων.

Αρχικά, οι εκπρόσωποι και οι οπαδοί του φεμινιστικού κινήματος διακατέχονται έντονα από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητος, αφού διαρκώς βλέπουν τους εαυτούς τους στην θέση του αδύναμου, του αδικημένου, του θύματος. Σύμφωνα με αυτούς, υπαίτιος για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γυναίκες είναι ο άνδρας κυρίως και τυχαίως πάντοτε ο λευκός, άρα η πατριαρχία. Ως απάντηση σε αυτή την «καταπίεση» έχουν αναπτύξει ένα αίσθημα μισανδρισμού. Έτσι, έχοντας διαμορφώσει μια δικιά τους βιοθεωρία, ερμηνεύουν οτιδήποτε συμβαίνει γύρω τους υπό το πρίσμα του φεμινισμού, της καταπίεσης ολοκλήρου του γυναικείου φύλου από τον λευκό ισχυρό άνδρα. Έτσι π.χ., η δολοφονία μιας γυναίκας εξετάζεται με το αν ο δράστης ήταν άνδρας. Αν ήταν λευκός βέβαια είναι πολύ πιο επιβαρυμένη η θέση του, αφού βλέπουμε μια πολύ μεγάλη αλλά ανεξήγητη κατανόηση και συμπάθεια των οπαδών του φεμινισμού προς αλλόφυλους δράστες τριτοκοσμικών χωρών όταν τελούν ακριβώς το ίδιο έγκλημα με έναν λευκό και μάλιστα βρισκόμενοι σε ευρωπαϊκή χώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι υπερασπιστές του φεμινιστικού κινήματος είναι και φανατικοί υποστηρικτές των γνωστών ΜΚΟ και των ανοιχτών συνόρων. Έτσι, η προσοχή εστιάζεται στο φύλο και όχι στο αν ο δράστης ήταν πχ. Ισλαμιστής, ψυχασθενής ή ότι άλλο. Η παραμέληση όλων των πολιτισμικών και φυλετικών χαρακτηριστικών που προσδιορίζουν το άτομο και διαμορφώνουν την συμπεριφορά του φαίνεται να είναι βασική αρχή του φεμινιστικού κινήματος.

Ο ρόλος της γυναίκας μέσα στην κοινωνία όμως, είναι στην ουσία πολυδιάστατος . Είναι μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, νοικοκυρά κλπ. Το ίδιο και του άνδρα ο οποίος είναι πατέρας, εργαζόμενος, σύζυγος, προστάτης της οικογένειας. Και ο άνδρας και η γυναίκα έχουν τους δικούς τους ξεχωριστούς ρόλους τους οποίους όταν εκτελούν σωστά, αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους, ακριβώς όπως συμβαίνει στην κοινωνία όπου ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο, αυτόν που είναι προορισμένος να έχει και έτσι μέσω της συνεργασίας επιτυγχάνεται η εύρυθμη λειτουργία για το καλό του συνόλου. Ο φεμινισμός, που υποτίθεται πως μάχεται για την ισότητα των φύλων, είναι αυτός που θέλει να επιβάλει μια ισοπέδωση ακριβώς όπως ο διεθνισμός θέλει να εξαλείψει τις ιδιαιτερότητες του κάθε έθνους μετατρέποντας τα απλά σε άμορφες μάζες, έτσι και ο φεμινισμός θέλει να εξαλείψει την ιδιαιτερότητα και τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά των δύο φύλων. Ο άνδρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι, γιατί πολύ απλά δεν είναι ίδιοι. Δεν γίνεται να συγκρίνουμε μεταξύ τους ανόμοια πράγματα. Είναι πλασμένοι ο καθένας με διαφορετικές δυνατότητες τις οποίες πρέπει να αξιοποιήσουν προς όφελος της Φυλής. Αποτέλεσμα όλου αυτού του φεμινιστικού καρκινώματος είναι η δημιουργία ανδροπρεπών γυναικών και θηλυπρεπών ανδρών. Οι γυναίκες με το σκεπτικό της θυματοποίησης που έχει καλλιεργηθεί από τα φιλελεύθερα και μαρξιστικά καθεστώτα, προσπαθούν να αποδείξουν στους «καταπιεστές» τους ότι μπορούν και αυτές να κάνουν πράγματα για τα οποία όμως δεν είναι πλασμένες και οι άντρες αντίστοιχα από την πλευρά τους μέσα σε όλη αυτή την παρακμιακή κατάσταση έχουν γίνει πολύ μαλθακοί και δυστυχώς φιλικά προσκείμενοι σε ομοφυλοφιλικές τάσεις. Οι γυναίκες πλέον δεν έχουν ως στόχο την διαιώνιση της φυλής, αλλά την επαγγελματική καριέρα τους, δεν έχουν στόχο την προσφορά στο έθνος μέσω της ορθής διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών τους ώστε να τους εμφυσήσουν ιδανικά και υψηλές αξίες, αφού η γυναίκα αποτελεί τον στυλοβάτη του σπιτιού, είναι αυτή που γεννάει και αναθρέφει τα παιδιά, αυτή που φροντίζει το σπίτι και στηρίζει τον σύζυγό της, αυτή που θα φέρει στον κόσμο την νέα γενιά, το νέο αίμα. Αντίθετα, πλέον δίνει μεγαλύτερη σημασία στο να παντρευτεί έναν ευκατάστατο άνδρα που θα τις παρέχει όλες τις ανέσεις και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον να γίνει μητέρα. Αυτό δικαιολογεί άλλωστε και το γιατί η Ελλάδα είναι από τις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά εκτρώσεων αλλά και υπογεννητικότητος σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση. Και όλα αυτά γίνονται, ώστε η γυναίκα να νιώσει ανεξάρτητη και απελευθερωμένη όπως ένας άντρας, ο οποίος όμως από τη φύση του και με περισσότερη σωματική δύναμη, είναι αυτός που δουλεύει περισσότερο ώστε να συντηρεί την οικογένεια του.

Ο Αριστοτέλης, την σχέση άνδρα – γυναίκας τη θεωρεί «εκ φύσεως» ανισότιμη, λόγω της φυσικής ιεραρχίας. Το πρότυπο μας δεν έχει να κάνει διόλου με την προσκόλληση σε αναχρονιστικά συστήματα που υπαγόρευαν τον εγκλεισμό της γυναίκας στο σπίτι και την μετατροπή της σε ένα παθητικό άτομο. Παράδειγμα προς μίμηση για εμάς αποτελεί η αρχαία Σπαρτιάτισσα γυναίκα. Γυμνασμένη, μορφωμένη, παράδειγμα συζύγου και μητέρας, σε μια κοινωνία που είχε προτάξει το συλλογικό συμφέρον και όχι το ατομικό. Εκτός από την ανατροφή των παιδιών, γυμναζόταν από μικρή ηλικία, ώστε να διαμορφώσει ένα υγιές αθλητικό σώμα και να αποδώσει υγιείς απογόνους. Βασικός σκοπός της ήταν να δημιουργήσει την επόμενη γενιά νέων πολεμιστών που θα ανατραφούν σωστά και θα γίνουν χρήσιμοι στην πόλη για αυτό έπρεπε να είναι σωματικά αλλά και πνευματικά υγιής. Η οικογένεια και ο γάμος εξασφάλιζαν την ύπαρξη απογόνων, δηλαδή την συνέχεια της Φυλής. Έτσι, βλέπουμε τον συνδυασμό του ατομικού καλού για το όφελος του συνόλου. Γνωστή είναι η μοναδικότητα των Σπαρτιατισσών μητέρων με το γνωστό ηθικό πρόσταγμα «ή ταν, ή επί τας». Παρόλο που είχαν αυξημένες ελευθερίες συγκριτικά με τις Αθηναίες γυναίκες, απείχαν από ανήθικες πράξεις και αποτελούσαν πρότυπα αρετής. Στη Σπάρτη δεν υπήρχαν ούτε εταίρες, ούτε παλλακίδες σε αντίθεση με την Αθήνα. Έτσι, άντρες και γυναίκες, κατανοώντας ο καθένας το σκοπό ύπαρξης του και εκτελώντας το καθήκον του, εργάζονταν από κοινού για την πρόοδο της Φυλής. Η έννοια της τιμής και της ανδρείας, σε συνδυασμό με το «ζείν κατά φύσιν» και «διαρκώς φιλοσοφείν», ήταν ο πυρήνας της Λακωνικής ζωής και αφορούσε την ορθή αντιμετώπιση της ζωής και του θανάτου.

Μια τέτοια θεώρηση της γυναίκας είναι δυνατόν να υπάρξει μόνο σε μια εθνοφυλετική κοινότητα, όπως άλλωστε ήταν και η αρχαία Σπάρτη και όχι στην σύγχρονη φεμινιστική και μαρξιστική κοινωνία στην οποία ζούμε και η οποία διαρκώς παρακμάζει. «Η γυναίκα μέσω του άνδρα γίνεται ιστορία, πεπρωμένο, μέλλον, αφού θα διαιωνίσει το είδος. Ο άνδρας δημιουργεί ιστορία με τα κατορθώματά του, η γυναίκα είναι η ίδια ιστορία. …. υπέρ του οίκου, της εστίας, της γυναίκας και του παιδιού, για το γένος, για το λαό, για το μέλλον, για τη Φυλή». Αυτά αναφέρει ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στην «Παρακμή της Δύσεως» και μας δίνει εύκολα να καταλάβουμε τη σημασία της γυναίκας για τη Φυλή και το πόσο έχει υποβαθμιστεί στην σημερινή εποχή από τον φιλελεύθερο καπιταλιστικό τρόπο ζωής, ο οποίος όμως ταυτόχρονα της έχει δώσει την ψευδαίσθηση της απόλυτης ελευθερίας. Όμως οι ευτυχισμένοι σκλάβοι είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της ελευθερίας.

Τον σωστό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Φυλή θα τον ανακαλύψουμε αν κοιτάξουμε το παρελθόν των προγόνων μας. Πάντως, για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι: πως θα είμαστε πάντα αυτοί που αντιστέκονται στον εκφυλισμό και στην πνευματική σαθρότητα του σύγχρονου κόσμου. Η μόνη απελευθέρωση που χρειάζονται οι γυναίκες είναι από τα δεσμά του μοντέρνου τρόπου σκέψεως.

Διάβασε, Σκέψου, Δράσε!