Ο Ξεπεσμός του Ανθρώπου στον «Σύγχρονο Κόσμο»

Ο Ξεπεσμός του Ανθρώπου στον «Σύγχρονο Κόσμο»

Τι επιφυλάσσει άραγε το μέλλον; Αυτή είναι μία ερώτηση που βασάνισε τον άνθρωπο από τα αρχαία χρόνια, αν και όχι πάντοτε στον ίδιον βαθμό. Σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα ο άνθρωπος στέκεται με άγχος στο μέλλον κατά την διάρκεια πολιτικών, φυσικών, οικονομικών και κυρίως πνευματικών αδιεξόδων, όταν οι φήμες και τα σενάρια διασπείρονται ακατάπαυστα. Είναι γνωστός ο πανικός που είχε καταβάλει την ανθρωπότητα πρίν το τέλος της πρώτης χιλιετίας, λόγω των θεωριών περί του τέλους του κόσμου. Σήμερα, μόλις δύο δεκαετίες μετά το τέλος και της δεύτερης χιλιετίας, ξαναζεί η ανθρωπότητα μια τέτοια κατάσταση, ίσως αυτήν την φορά σκληρότερη και πιο ισχυρή, όπου σύμφωνα και με κάποιες αρχαίες παραδόσεις, κλείνει ο κύκλος μιας «Μεγάλης Εποχής». Μία νέα αιτία αυτήν την φορά, ήρθε να διχάσει και να διαιρέσει την ανθρωπότητα σε δύο μέρη, σε αυτούς που θα υποκύψουν στις επιβουλές του «σύγχρονου κόσμου» και στους ανυπότακτους. Ποια είναι άραγε η σημασία αυτού του διχασμού; Ποια μπορεί να είναι η πορεία του πολιτισμού μας και του ίδιου του ανθρώπου εάν επικρατήσει το χάος, ή αν σκεπάσει την Ευρώπη το εκφυλιστικό, ανήθικο και ζοφερό σκοτάδι του πολυπολιτισμού; Έχουμε όντως λόγο να ανησυχούμε, διότι σε όλη την Δύση υπάρχουν μειονότητες, οι οποίες εκμεταλλευόμενες την φυσική ευγένεια, τα συναισθήματα ανθρωπισμού και την αίσθηση δικαιοσύνης μας, ετοιμάζουν την διάλυσή μας. Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωση των ιδεών τους, παρά μόνον η κριτική σκέψη ενός διαυγούς και νοητικά σταθερού πληθυσμιακού στρώματος. Φαίνεται και αναλόγως βέβαια της εθνικής ιδιοσυγκρασίας και της παιδείας, της εκάστοτε χώρας στην Ευρώπη πώς αυτό το ποσοστό των ανυπότακτων, αναλογεί γύρω στο 30%-40%, με αυξητικές τάσεις, δίχως φυσικά να σημαίνει ότι τα κοινωνικά αυτά στρώματα τα χαρακτηρίζουν ως επί το πλείστον, επαναστατικές ή ριζοσπαστικές αντιλήψεις, δεν παύουν όμως να αντιδρούν στον πολιτικό και κοινωνικό εκβιασμό καθώς και στην αλλαγή των παραδοσιακών τους θεσμών, που δέχονται. Άλλωστε είναι χαρακτηριστικό ότι το χάρισμα της λογικής και κριτικής σκέψης αποτελεί ικανότητα πέρα από τις δυνατότητες του μέσου ανθρώπου σε σκοτεινές εποχές. Δεν παύει όμως, αυτό το ανθρώπινο ποσοστό να προβληματίζεται και να ανησυχεί για το μέλλον του και των παιδιών του. Είναι πολύ κρίσιμο χρονικά αυτό το σημείο, ώστε να επικρατήσει έστω μία ελάχιστη διεισδυτική σκέψη επάνω στα γεγονότα, διότι εάν επικρατήσει η απάθεια και η ηλιθιότητα των μαζών, θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε δεσποτική τυραννία. Θα πρέπει λοιπόν, τα λογικά επιχειρήματα που αφορούν μία δεδομένη κατάσταση, να μην υπερβαίνουν το κρίσιμο σημείο των συναισθηματικών συγκινήσεων, διότι τότε κερδίζει ο πολιτικός εκβιασμός και η προπαγάνδα του. Δεν πρέπει επ’ ουδενί η ανθρωπότητα να υποκύψει σε αυτό το είδος συλλογικής φοβίας που μπορεί να εξελιχθεί σε ψυχική επιδημία ή αλλιώς φρενοβλάβεια. Γι’ αυτόν τον λόγο, αυτό το ποσοστό ανθρώπων, στιγματίζεται αναλόγως, διότι θεωρείται επικίνδυνο για το σημερινό πολιτικό καθεστώς, ένα καθεστώς το οποίο δολίως έχει φροντίσει διαχρονικά να στερεί την δυνατότητα από τους ανθρώπους αναζήτησης και γνώσης τού αληθινού εαυτού. Οι πιο πολλοί σήμερα, δυστυχώς συγχέουν την «αυτογνωσία», με την γνώση απλά της συνειδητής προσωπικότητας. Όποιος έχει συνείδηση του «εγώ», θεωρεί δεδομένο ότι γνωρίζει τον εαυτό του. Το εγώ όμως, γνωρίζει μόνο τα δικά του στοιχεία και όχι τα περιεχόμενα του ασυνειδήτου. Τα πραγματικά συμβάντα που στο μεγαλύτερο μέρος τους μένουν κρυμμένα, παραμένουν άγνωστα για την πλειοψηφία των ανθρώπων, κάτι για το οποίο φρόντισαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις στην Δύση, μέσω των δογμάτων αντι-παιδείας. Αυτό που σήμερα ονομάζεται «αυτογνωσία» είναι απλά μία πολύ περιορισμένη γνώση, όσων συμβαίνουν στην ψυχή, βασισμένη και εξαρτώμενη επάνω σε κοινωνικούς παράγοντες. Έτσι ο άνθρωπος έφθασε να πιστεύει πώς τίποτε δεν συμβαίνει «σε εμένα», «στην οικογένειά μου», « στους συγγενείς μου», «στους φίλους» κ.ο.κ., ενώ παράλληλα προβάλλει φανταστικές θεωρίες που κύριο σκοπό έχουν την συγκάλυψη όσων συμβαίνουν γύρω του και απειλούν το μέλλον του. Σήμερα οι διεθνείς οργανισμοί επικαλούνται την επιστήμη, ώστε να πείσουν την ανθρωπότητα πώς εργάζονται και ενδιαφέρονται για το καλό της. Η επιστημονική όμως μόρφωση, σήμερα βασίζεται σε αφηρημένη γνώση και σε στατιστικές αλήθειες, γι’ αυτό και παρέχει μία αναληθή και «ορθολογιστική» εικόνα για τον κόσμο, στον οποίον κόσμο, το άτομο, ο άνθρωπος ως μονάδα, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, διότι αποτελεί για τον «σύγχρονο κόσμο» απλά έναν αριθμό. Πώς είναι ποτέ δυνατόν μέσα σε αυτήν την σούπα των στατιστικών και των αριθμών να καταφέρει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, να εκφράσει και να εκδηλώσει τις όποιες ικανότητές του; Μέσα από αυτήν την οπτική, η επιστήμη μεταφέρει μία εικόνα του κόσμου, στην οποία φαίνεται να μην έχει θέση η πραγματική ανθρώπινη ψυχή, παρά το τραγελαφικό γεγονός ότι όλοι οι σημερινοί «καθοδηγητές» δηλώνουν ανθρωπιστές! Τελικώς, όχι μόνον η ψυχή, αλλά και ο άνθρωπος και όλα τα συμβάντα που τον αφορούν, έχουν υποστεί μία υποβάθμιση και μία διαδικασία διαστρέβλωσης η οποία αποσύνθεσε την εικόνα της αλήθειας και την μετέτρεψε σε αναλογίες του μέσου όρου. Αυτό σημαίνει ότι και το ψυχολογικό αποτέλεσμα, της στατιστικής εικόνας του κόσμου, θέτει στο περιθώριο το άτομο έτσι ώστε μέσω ανωνύμων μονάδων, να δημιουργηθούν μαζικοί σχηματισμοί. Αντί δηλαδή, της υγιούς εθνικής κοινότητος την οποία αποτελούν καλλιεργημένες προσωπικότητες, ξεπηδούν διάφοροι οργανισμοί με ανώτατο επίπεδο το Κράτος, με του οποίου την λογική και ηθική, ταυτίζονται και ακολουθούν οι ανώνυμες μάζες. Ενός Κράτους που μοιάζει με Λερναία Ύδρα που κατατρώει τους υπηκόους του. Έτσι ο άνθρωπος βαθμιαία στερείται της δυνατότητος να αποφασίζει ηθικά, για το πώς θα ζήσει την ζωή του, και εκπαιδεύεται να συμπεριφέρεται, τρέφεται, ντύνεται, μορφώνεται ως μία κρατική μονάδα. Κατοικεί, διασκεδάζει και τελικώς προσαρμόζεται στα αχυρένια πρότυπα που ικανοποιούν τις μάζες. Καταλήγει σκλάβος της ίδιας του της διεστραμμένης φαντασίας, αλλά και του Κράτους, του οποίου μάλιστα γίνεται και φανατικός υποστηρικτής. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Διότι το ανώνυμο άτομο έχει κυριευθεί από την αίσθηση της ίδιας του της ασημαντότητας και ανικανότητας και νοιώθει πώς η ζωή έχασε το νόημά της, εφόσον αυτή δεν συμβαδίζει με υψηλά ιδανικά. Αυτός είναι και ο λόγος όπου ο επιδερμικός άνθρωπος δειλιάζει να σταθεί απέναντι σε πολιτικές, αστυνομικές ή στρατιωτικές δυνάμεις, δεν έχει βρεί δηλαδή την δύναμη να πολεμήσει τον παραλογισμό της «λογικής» του Κράτους που του τρώει τα σωθικά, και από το οποίο περιμένει να του χορηγεί τα πάντα. Είναι λοιπόν, η ίδια η συμπεριφορά και ο παραλογισμός των μαζών, που τρέφει την αλαζονεία της εξουσίας, και όπως ο Πλάτων εξηγεί, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, την μετατροπή της δημοκρατίας σε ένα τυραννικό καθεστώς.

Το έθνος είναι σπίτι μας και μήτρα η φυλή!