Υπήκοοι στο μοντέρνο κόσμο, πιστοί στην νέα θρησκεία

«Θεός συνεργός, πάντα ποιεί ραδίως». Όταν ο θεός είναι συνεργός, όλα τά κάνει εύκολα.

Μετά από όσα συμβαίνουν στον κόσμο, τούς τελευταίους μήνες, είναι φανερό πώς τό πρόβλημα δέν είναι ο ιός καί η πανδημία πού έχει προκληθεί εξ αιτίας του, αλλά τά μέτρα προστασίας πού έχουν επιτακτικώς ληφθεί, φυσικά γιά τό καλό μας! Προξενεί μάλιστα έντονο προβληματισμό, η επίμονη τακτική τών Μ.Μ.Ε. διεθνώς, ώστε νά αποτρέπουν τήν προβολή τών όποιων «περίεργων» θεωριών, χαρακτηρίζοντάς τους ώς «οι κάποιοι λίγοι» ή «μειοψηφίες», οί οποίες αμφισβητούν τόν Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας καί τίς όποιες αποφάσεις του, διότι όταν ο ιός περιορισθεί, φαίνεται πώς τά μέτρα ελέγχου θά παραμείνουν καί οί επιπτώσεις στήν διεθνή οικονομία θά είναι τραγικές. Κάτι πού σημαίνει την φανερή εγκαθίδρυση μιάς Παγκόσμιας κυβερνήσεως τυραννικού χαρακτήρος, η οποία, γιά όσους γνωρίζουν σύμφωνα μέ τόν Πλάτων, έρχεται φυσιολογικά ώς γέννημα-θρέμα τού ζεύγους Ολιγαρχών – Δημοκρατίας.

Είναι γνωστό ότι, κυρίως οί δημοκρατίες, δέν ζούν άνω τών εκατό ετών. Η ανθρώπινη φύση υπέστη τεράστιο πλήγμα, διότι τά ψεύτικα πρότυπα επέφεραν τόν θάνατο τής λογικής σκέψεως καί η απληστία τών μαζών, πού μόνο θέλει, έγινε θεός. Τώρα πρέπει αυτή η φύση νά υποστεί τίς συνέπειες! Θά έχει δικαίωμα νά υπάρχει όχι όμως νά σκέπτεται νά ζεί! Θά ελέγχεται από μία μειοψηφία, πού έχει Θεό και αρχές, όμως η ίδια θά χάνεται μέσα στόν χαοτικό λαβύρινθο τού δικαιωματισμού.

Μόνο προπύργιο καί όπλο πρός τήν αντιμετώπιση τών αρνητικών καί σκοτεινών αντιλήψεων, αποτελεί μία Ομοιογενή Κοινότητα πού ξέρει νά σκέπτεται καί νά υπερασπίζεται τά υψηλά ιδανικά, μά κυρίως τόν Θεό της. Αυτοί πού θά εξουσιάζουν, καί επισήμως πλέον, αποτελούν κυρίως μιά θρησκευτική κοινότητα.
Ο Έλλην άνθρωπος, αυτό τό υπέροχο είδος, βρίσκεται τώρα αντιμέτωπο μέ τό μεγαλύτερο πρόβλημα από τήν στιγμή τής εμφανίσεώς του, καί καλείται νά επιλέξει ανάμεσα στήν απώλεια η μή τής Πνευματικής του δυνατότητος καί στήν υπεράσπιση τής αρχαίας Παραδόσεως. Δηλαδή τήν δυνατότητα τού Σκέπτεσθαι ώστε νά ορίζει τήν ζωή του.

Εδώ καί πολλούς αιώνες τώρα, διείσδυσαν εντός τών κοινοτήτων μας, μικρά κέντρα παραγωγής σκέψεων, κυρίως θρησκευτικού χαρακτήρος, τά οποία σιγά-σιγά απέκτησαν δύναμη, όπου μέ διάφορα μέσα κατάφεραν τόν εκφυλισμό στόν τρόπο ζωής, λόγω κυρίως τής διαβρώσεως τής σκέψεώς μας, μέσω προβολής συγκεκριμένων προτύπων.
Είναι φανερό πιά πού οδηγείται η ταλαίπωρη «γηραιά ήπειρος», η παρηκμασμένη αυτή «ένωσις» κρατών, η οποία δέν δύναται νά αποκρύψει τίνος δημιούργημα είναι καί ποιόν δρόμο ακολουθεί αυτή καί μαζί της ο υπόλοιπος κόσμος.

Είναι ξεκάθαρο, γιά όσους τολμούν νά δούν, γιατί οί εκφραστές τών διαφόρων(;) πολιτικών αποχρώσεων ( γαλάζιων, πρασίνων, ρόζ, ή «εθνικών») μέσω αντιλήψεων υλιστικών, σοσιαλιστικών, καπιταλιστικών ή εθνικιστικών τύπου Αμερικής, διαχειρίσθηκαν ενίοτε τίς τύχες τών ευρωπαϊκών εθνών, τηρώντας συγκεκριμένες «απόψεις». Υπήρξαν προκειμένου νά καταφέρουν τήν μετατροπή τών εθνών σέ πολυφυλετικά κράτη ενώ παράλληλα υποστήριξαν τήν ανάδειξη τής Νέας θρησκείας πού είναι εδώ γιά νά σώσει πάλι, αλλά οριστικά, τόν κόσμο από τό διαχρονικό Κακό!

Ο πολυπολιτισμός, αυτή είναι η νέα θρησκεία γιά τόν κόσμο, η οποία όμως δέν αποδέχεται μία καί μόνον Αρχή, αυτήν τής Φυλής, καί όσων αυτή συνεπάγεται. Μέσα στόν νέο αυτόν κόσμο υπό τήν αυστηρά ελεγχόμενη καί περιοριστικώς δημοκρατούμενη ελευθερία, θά έχει τό δικαίωμα κάποιος νά υποστηρίζει, ότι τού έχει προηγουμένως υποβληθεί νά πιστεύει, λόγω τής ελεγχόμενης διαχρονικά εκπαιδεύσεώς του, δέν θά μπορεί ποτέ όμως νά διακηρύττει τόν φυσικό του Θεό καί άρα τήν φυλετική του ταυτότητα.

Τότε θά καίγεται στήν Πυρά τών Μ.Μ.Ε. ή τού διαδικτύου, όπου οί παρουσιαστές, σέ ρόλο δικαστών θά προτείνουν καί τις ανάλογες ποινές (βλ. ΕΙΣΑΓΓΕΛΑΤΟΣ), ώστε νά κρίνεται από τούς «πολλούς» ελεύθερους δημοκρατικούς πολίτες, καί νά τίθεται εντός τών συνειδήσεών τους στήν πρώτη θέση ώς ο βασικός εχθρός αυτού τού υπέροχου πολυπολιτισμικού κόσμου.

Ο νέος αυτός κόσμος, γιά τό καλό μας, δέν θά έχει φυλακές μέ αλυσοδεμένους κρατουμένους τύπου Γκουαντάναμο, διότι θά έχει φροντίσει γιά τήν δημιουργία ενός παγκοσμίου χωριού, οί υπήκοοι τού οποίου βεβαίως δέν θά χρειάζεται νά σκέφτονται προκειμένου νά ΖΟΥΝ, θά έχουν τό δικαίωμα όμως τού νά υπάρχουν (οί αρνητές απλά θά αποκλείονται). Τί πιό ιδανική κατάκτηση γιά τήν ανθρωπότητα!

Οί υπήκοοι αυτοί τής παγκόσμιας σαλάτας, καί όχι κοινότητος, τών οποίων η σκέψη, όχι γιά τά απλά τόσο, όσο κυρίως γιά τά μεγάλα θέματα (Ιδέες- Θεός), θά είναι καθοδηγούμενη καί φυσικά αποδεκτή από τούς πολλούς, διότι η όποια συνείδησή τους είναι δομημένη μέσα στά στενά όρια προτύπων πού αναδεικνύουν μόνο τόν Ατομισμό καί τήν Εγωπροβολή. Αυτοί οί υπήκοοι θά μπορούν νά τά ξέρουν όλα, νά έχουν άποψη γιά τά πάντα, θά έχουν δικαίωμα ψήφου, θά διασκεδάζουν όπως θέλουν, θά έχουν όποιες σεξουαλικές, πολιτικές, μουσικές ή όποιες θέλουν άλλες προτιμήσεις. Είναι λοιπόν ποτέ δυνατόν, ένας τέτοιος πολίτης, νά σφάλλει γιά τό τί είναι σωστό ή λάθος; Αλίμονο!

Μόνο πού δυστυχώς συμβαίνει, επειδή έτσι έχει μάθει, «κακό» γιά αυτόν να σημαίνει η όποια ενασχόληση, αναζήτηση καί γνώση σχετικά μέ τήν έννοια τού Θεού καί κατά συνέπεια τής έννοιας τής φυλής. Δύο στοιχείων τών οποίων η άγνοια καί ο φόβος αποδοχής οδηγούν στό τέλος κάθε αληθινά κοινοτικής υπάρξεως. Δύο στοιχείων τόσο απαραίτητων γιά τήν δημιουργία ενός Αληθινά υψηλού πολιτισμού.
Φυσικά καί αναρωτιέται κάποιος, γιατί δέν αλλάζει κάτι πρός όφελος τής αληθινής κοινότητος; Μά διότι ξεχάσαμε νά σκεφτόμαστε πρός όφελος αυτής! Ξεχάσαμε πώς άλλο είναι η αναζήτηση τού Εαυτού καί τού Θεού, καί άλλο είναι η άστοχη υπερανάλυση τών πάντων δίχως νόημα.

Λύση στό πρόβλημα δέν αποτελεί η Αντί-σταση καί η Αντί-θεση, αλλά ένας τρόπος Ζωής καί μιά Θέση επί τών Ιδανικών, σύμφωνα μέ τίς φυσικές διαθέσεις, διότι κάθε «ΑΝΤΙ» καταλήγει ένας σκοτεινός δογματισμός πού εκφράζεται μέσω του μίσους καί τής εκδικήσεως, συμπεριφορά πού δεν αρμόζει σέ ευγενής ψυχές. Αυτό πού αρμόζει στίς ψυχές πού τίς πνίγει τό άδικο καί στερούνται ελευθερίας, είναι η διεκδίκηση τής ζωής.

Όσοι δέν θέλουν νά υποστηρίξουν τό μοντέλο τού νέου κόσμου, όσοι δέν θέλουν νά γίνουν υπήκοοι τής νέας θρησκείας τού πολυπολιτισμού, έχουν χρέος νά μάθουν νά αναζητούν, νά νοούν, νά σκέφτονται. Αρκεί μόνον η σωστή χρήση τών περιεχομένων τής ψυχής, γιά τήν δημιουργία μιάς αντικειμενικής συνειδήσεως. Όπως κάποτε ο Ηρακλής είχε νά επιλέξει ανάμεσα στήν Αρετή ή τήν Κακία, έτσι σήμερα η επιλογή ανάμεσα, σέ μιά Ζωή μέ νόημα πού τήν χαρακτηρίζουν οι Παραδοσιακές αξίες μας, καί σέ μιά Ύπαρξη πού θά υπηρετεί τόν αφανισμό μας, είναι τό μεγάλο δίλλημα πάνω στό οποίο θά στηριχθεί ο νέος Μύθος τής φυλής μας. ΖΗΣΕ Ή ΨΩΦΑ. Δέν μάς έκλεψε κανείς εμείς ήμασταν απερίσκεπτοι.

Τό τόσο απλό στήν σύλληψη αλλά ενδεχομένως δύσκολο ώς προς τήν εφαρμογή δόγμα τού πολυπολιτισμού ήταν καί παραμένει αυτό: «Άφησέ τους νά υπάρχουν δίχως τούς φυσικούς τους Θεούς, καί τότε θά γίνουν υπήκοοί μας»!