Το Μήνυμα του ’21

Το Μήνυμα του ’21

Διακόσια και πλέον χρόνια πέρασαν από τότε που απ’ άκρο σ’ άκρο της υπόδουλης πατρίδος άναψε το τουφεκίδι και ακούστηκε η ιαχή της ακριβής Ελευθερίας… Και δεν ήταν μόνο οι τέσσερις αιώνες της οθωμανικής δουλείας… όχι. Από το τέλος των Ελληνιστικών χρόνων, της Ρωμαϊκής κατακτήσεως αρχής γενομένης και ένθεν, το Γένος εισήλθε στον σκοτεινό, φαύλο κύκλο της Νέας εποχής. Απώλεσε την Πολιτιστική του ταυτότητα και την γεωγραφική επικυριαρχία που, ως Φυλή Ηρώων και Φιλοσόφων, είχε επιβάλλει. Οι Σελτζούκοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να κατακτήσουν Γη Ελληνική, αν η προηγούμενη αυτοκρατορία δεν είχε αποκληρώσει με τόσο μένος τον Πνευματικό θησαυρό που κληρονόμησε… Ωστόσο ο βαθμός παρακμής του Ελληνικού στοιχείου, κατά τα έτη που προηγήθηκαν της οθωμανικής σκλαβιάς, καταφαίνεται στο γεγονός της «προθυμίας» του να κατακτηθεί από τους Τούρκους, παρά από τους «δυτικούς». Ο βαθμός αλλοιώσεως του πολεμικού φρονήματος των Ρωμηών, είχε εκφυλιστεί στον βαθμό που η αδελφή του αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄, είχε αναφωνήσει «…καλύτερα να καταστραφεί η Αυτοκρατορία του αδελφού μου, παρά η καθαρότητα της ορθόδοξης πίστης». Πλείστοι λόγιοι καταδικάστηκαν και εξεδιώχθησαν, ενώ στις παραμονές της Πτώσεως, ο Μέγας Δουξ Νοταράς, αναφώνησε: «Κάλλιο τούρκικο σαρίκι, παρά φράγκικο καπέλο».

Τα ελληνικά γράμματα είχαν «μετακομίσει» προ αιώνων δυτικά και οι Έλληνες έπρεπε να προσαρμοστούν σε ένα άκαμπτο και σχεδόν εχθρικό περιβάλλον, υποβαλλόμενοι σε διωγμούς ως προς την αληθινή ταυτότητά τους. Ακολούθησαν νέοι ξεριζωμοί, αυτήν την φορά από τους οσμανλήδες, ώστε οι λίγοι σκόρπιοι Έλληνες να πλαισιώσουν τις δημιουργικές τάξεις της εξαντλημένης πρώην πρωτεύουσας των Rum milleti και των νυν μουσουλμάνων της Ανατολής. Θα περίμενε κανείς, να μην υπήρχε ίχνος φυλετικού και πνευματικού στοιχείου, μετά από τόσους αιώνες δουλείας και βάρβαρων εξανδραποδισμών. Η Pax Ottomanica δεν ήταν και τόσο φιλική όσο αρχικά θέλησε να φανεί, δίνοντας «αναρρωτικές» ανά τακτά χρονικά διαστήματα στους υποτακτικούς της.

Το Γένος των Ελλήνων δεν είχε πάψει να υπάρχει. Η φλόγα της Λευτεριάς σιγόκαιγε… Το Σούλι, το άπαρτο κάστρο της Κλεφτουριάς, πολεμούσε και αντιστεκόταν για πολλές δεκαετίες, προμηνύοντας την συνέχεια του Αίματος. Αναβίωνε μια μικρή Πολιτεία που δίδασκε στους υπόδουλους Έλληνες όλες τις Αρετές της Φυλής. Πολλές εστίες λευτεριάς. Σύντομες αλλά λαμπρές. Ασυντόνιστες αλλά φλογερές. Αμέτρητες θυσίες και ποτάμια αίματος… Και ήρθε η Ώρα του Ξεσηκωμού! Λίγοι στην αρχή. Φοβισμένος ο Ραγιάς. Αλλά, άλλα περιθώρια δεν υπήρχαν. Ο αφέντης στεκόταν μπροστά του. Αρματωμένος με φωτιά και ατσάλι, βλοσυρός και εκδικητικός, έτοιμος να τον «συνετίσει» ή να τον αφανίσει. Η Τώρα ή Ποτέ! Πρώτοι οι Καπετάνιοι δώσαν το σύνθημα: Συμφιλίωση ή Χανόμαστε! Μεριάστηκαν οι διχόνειες και οι αδερφοσκοτωμοί. (Πρώτος ο Μάρκος Μπότσαρης συμφιλιώθηκε με τον φονιά του πατέρα του, Γώγο Μπακόλα κοκ).

Δυσκολίες πολλές και τα εμπόδια ανυπέρβλητα. Αλλά η Λευτεριά απλώνεται μπροστά τους και δεν είναι τίποτα πιο μεθυστικό από το άρωμα του μπαρουτιού. Όλοι στον Αγώνα. Οι Μύθοι επιστρέφουν, η εκστρατεία της Τροίας με τους ημίθεους, οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Θερμοπύλες ζωντανεύουν. Όλα και Όλοι είναι Εδώ! Και ήρθε δαφνοστεφανωμένη η ακριβή Λευτεριά, μετά από τόσες και τόσες θυσίες. Έφερε μαζί της όμως και το σαράκι του διχασμού. Αυτό που οι αγνοί Κλέφτες παραμέρισαν για το καλό του Αγώνα, για το καλό του Γένους, το ξανάφεραν οι Κωλέττηδες και οι «πληρεξούσιοι» Μαυροκορδάτοι μαζί με τις αμέτρητες καλοπληρωμένες φατρίες, που ξέθαβαν τα κόκκαλα των ηρώων του Αγώνα για να χτίσουν «μαρμάρινους» τάφους, όπως έλεγαν. Ενώ μαγάριζαν τις χήρες και τα ορφανά χειρότερα και από τούρκικο χαρέμι. Στον Νικηταρά αρνήθηκαν να παράσχουν ακόμα και στοιχειώδη σύνταξη. Οι Καπετάνιοι γίναν ζητιάνοι και οι σφουγγοκωλάριοι τών Ξένων, πήραν τα οφίκια και τα υπουργεία. Το Έθνος υπεισήλθε σε νέα σκλαβιά, χειρότερη από πριν. Χάθηκε άραγε μάταια τόσο Αίμα; Σε καμμία περίπτωση… Για την Ελευθερία πολέμησε η Κλεφτουριά και από τους «διαχειριστές» της αφανίστηκε τόσο άδικα, τόσο χυδαία.

Διακόσια χρόνια μετά, δεν γιορτάζουμε. Ακούμε τους ήχους των τραγουδιών τους πριν την μάχη, τις κλαγγές των όπλων και των σπασμένων γιαταγανιών αλλά και τον τελευταίο βρόγχο των βαριά τραυματισμένων πολεμιστών: «εμένα με βάρεσαν, εσείς συνεχίστε». Η ακριβή μας Πατρίδα, δεν απελευθερώθηκε, το Γένος δεν αποτίναξε τις αλυσίδες της σκλαβιάς, γι’ αυτό δεν γιορτάζουμε, παρά συνειδητοποιούμε το Χρέος μας και χτίζουμε τα ταμπούρια για την στιγμή που δεν θα αργήσει να ‘ρθει. Γιατί θα Έρθει! Και όταν έρθει, οφείλουμε να γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι ο εχθρός. Άλλοτε έρχεται με προσωπείο «φίλου» και άλλοτε ως «πιθανού συμμάχου». Αλλά η φύση του δεν αλλάζει. Παραμένει ο ίδιος, με τα ίδια ταπεινά και άθλια κίνητρα. Αλλοίμονο σ’ αυτούς που παγιδεύονται…

Διακόσια χρόνια μετά το Σύνθημα παραμένει το ίδιο: ΛΕΥΤΕΡΙA Ή ΘΑΝΑΤΟΣ!

ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΑ
ΟΠΩΣ ΤΟ ’21

ΔΡΑΣΕ ΣΗΜΕΡΑ – ΝΙΚΗΣΕ ΑΥΡΙΟ