Σχετικά με τους Αμερικανούς στοχαστές, την ουκρανική σύγκρουση και άλλα θέματα

Συνέντευξη του Alain de Benoist με τον Constantin von Hoffmeister, στις 6 Σεπτεμβρίου 2023.
Πηγή: https://www.geopolitika.ru/en/article/american-thinkers-ukrainian-conflict-and-other-topics

Ο Alain de Benoist, ένας αξιόλογος διανοούμενος, ο οποίος αναδύθηκε μέσα στην ιδεολογική δίνη της μεταπολεμικής Ευρώπης, σαν να κλήθηκε από τους ίδιους τους αρχαίους θεούς να σταθεί ενάντια στην αδυσώπητη παλίρροια της νεωτερικότητας. Το μυαλό του, ένα φρούριο αδιαπέραστων σκέψεων, έγινε η αιχμή του δόρατος του Nouvelle Droite ή της Νέας Δεξιάς, ενός πνευματικού κινήματος που τολμούσε να αμφισβητήσει τα κυρίαρχα δόγματα που είχαν εισχωρήσει στη δυτική ψυχή. Σαν πολέμαρχος που οδηγεί τις πιστές λεγεώνες του, τα γραπτά του de Benoist έγιναν τα πρότυπα μάχης για εκείνους που απέρριψαν τόσο τον παραδοσιακό συντηρητισμό όσο και τον φιλελευθερισμό, επιλέγοντας αντ ‘αυτού ένα ισχυρό ελιξίριο ειδωλολατρίας, εθνοπλουραλισμού και άμεσες προκλήσεις στην κυρίαρχη ηγεμονία.

Καθώς εκτυλίσσονταν το έπος, ο de Benoist κλήθηκε να ιδρύσει την GRECE, την Ομάδα Έρευνας και Μελέτης για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, που χρησίμευε ως καταφύγιο και προπύργιο για τα μυαλά που κουράζονται από την επιφανειακή φλυαρία του ζεύγους. Εδώ, κάτω από το λάβαρο της GRECE, λόγιοι και στοχαστές συγκεντρώθηκαν σαν κουρασμένοι από τον πόλεμο στρατιώτες που αναζητούσαν καταφύγιο και εμπλέκονταν στο έργο των Σισυφείων να απωθήσουν την αποσυντιθέμενη έλξη της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το καταφύγιο δεν ήταν πύργος από ελεφαντόδοντο αλλά μια ακρόπολη, το πνευματικό οπλοστάσιο από το οποίο ο de Benoist και οι κοόρτες του θα πραγματοποιούσαν τις μεταπολιτικές τους εκστρατείες. Στα χρονικά της δυτικής σκέψης, η κληρονομιά του Alain de Benoist παραμένει όχι ως απλό μελάνι στο χαρτί, αλλά ως το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα μπορούσαν να χτιστούν ακόμη νέες εποχές.

1. Ποιοι είναι μερικοί Αμερικανοί στοχαστές που έχετε συναντήσει και έχουν εμπνεύσει τη δική σας σκέψη;

Το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Christopher Lasch, τον οποίο θεωρώ κορυφαίο συγγραφέα. Ανίχνευσε με επιτυχία τις ρίζες του αμερικανικού λαϊκισμού του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα (την εποχή του Λαϊκιστικού Κόμματος) και είναι κάπως ο Αμερικανός ομόλογός του Τζορτζ Όργουελ (άλλος από τους αγαπημένους μου συγγραφείς) στην Αγγλία. Το έργο του για την εξέγερση των ελίτ και την κουλτούρα του ναρκισσισμού, και ο λαϊκός και αντιπροοδευτικός σοσιαλισμός του είναι αξιέπαινη, και έκανε επίσης μια έντονη κριτική στην ιδεολογία της προόδου (The True and Only Heaven: Progress and Its Critics). Στη συνέχεια σκέφτομαι τον Thorstein Veblen, τον συγγραφέα της Theory of the Leisure Class, έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς κοινωνιολόγους, κατά τη γνώμη μου. Τέλος, σκέφτομαι τον Έζρα Πάουντ, τόσο για την κριτική του στην τοκογλυφία όσο και για το μνημειώδες λογοτεχνικό του έργο (τα Cantos του είναι στο ίδιο επίπεδο με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη).

Λατρεύω πολύ ορισμένους μεγάλους Αμερικανούς μυθιστοριογράφους –για λόγους που δεν είναι καθαρά λογοτεχνικοί– όπως ο William Faulkner, ο Herman Melville, ο Henry Miller, ο Edgar Allan Poe, ο Lovecraft και ο John Steinbeck. Θα έδινα μια ξεχωριστή θέση στον Τζακ Λόντον, έναν άλλο σοσιαλιστή του Οργουελίου (Το σιδερένιο τακούνι ήταν ένα από τα βιβλία μου δίπλα στο κρεβάτι). Ως οικονομολόγος, θα αναφέρω απλώς την Έλινορ Όστρομ, τον κορυφαίο θεωρητικό των «κοινών», και ως φιλόσοφο, τον Ρόι Μπάσκαρ, τον πατέρα της θεωρίας του κριτικού ρεαλισμού. Μεταξύ των δοκιμιολόγων, θαυμάζω πολύ τον H. L. Mencken, καθώς και κοινωνικούς κριτικούς όπως ο Lewis Mumford, ο Mike Davis, ο David Graeber και ο Matthew Crawford. Μεταξύ των περιβαλλοντολόγων, τα θεμελιώδη έργα των Aldo Leopold, Henry David Thoreau και Lynn Townsend White και συγγραφέων όπως ο J. Baird Callicott και ο Holmes Rolston III μου έδωσαν τροφή για σκέψη.

Σε αυτήν τη σύντομη λίστα, παρείχα μόνο ονόματα Αμερικανών που γεννήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς να λάβω υπόψη τους Ευρωπαίους συγγραφείς που ήταν πολιτογραφημένοι Αμερικανοί (αλλιώς, θα ξεκινούσα αναφέροντας τη σπουδαία Hannah Arendt).

2. Πώς έχει εξελιχθεί η Nouvelle Droite [η Γαλλική Νέα Δεξιά] με τα χρόνια από την πρώιμη ίδρυσή της στην GRECE;

Θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση! Θα έλεγα απλώς ότι η εξέλιξη αυτού που ονομάστηκε Νέα Δεξιά (NR) συνίσταται κυρίως σε μια συνεχή εμβάθυνση των προβληματισμών της. Ορισμένες κατευθύνσεις αποδείχθηκαν άκαρπες, ενώ άλλες εμφανίστηκαν με τα χρόνια. (Τίποτα δεν είναι πιο αντίθετο στο πνεύμα του NR από τις απλοϊκές δογματικές «κατηχήσεις» ή την επανάληψη των ίδιων συνθημάτων). Η κοινωνική κριτική έχει ενισχυθεί, όπως και η κριτική του φιλελεύθερου καπιταλισμού (χρησιμοποιώ τον «φιλελευθερισμό» με την ευρωπαϊκή έννοια για να εννοώ τους υποστηρικτές της τάξης της αγοράς). Ταυτόχρονα, έχουμε προσεγγίσει ένα ολοένα και πιο ευρύ κοινό, κυρίως μέσω των περιοδικών Eléments, Nouvelle Ecole και Krisis, διατηρώντας πάντα κατά νου την βασική μας αποστολή: να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορική στιγμή στην οποία βρισκόμαστε, να τονίσουμε το ιστορικό θέμα της εποχής μας (πρώην έθνη, νυν λαοί), και να είστε σε εγρήγορση στον ερχόμενο κόσμο.

3. Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Nouvelle Droite σήμερα;

Οι μεγαλύτερες προκλήσεις, κατά την άποψή μου, είναι η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, η εμπορευματοποίηση του κόσμου, η παγκόσμια απελευθέρωση της απεριόριστης καπιταλιστικής λογικής του κέρδους και τα αξιωματικά του συμφέροντος, η άνοδος των δυνάμεων της αοριστίας, η άρνηση της ιδιαιτερότητας των λαών, η αυξανόμενη εξάρτηση του ανθρώπου από την τεχνολογία και οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της τεχνητής νοημοσύνης και η εμφάνιση βιοτεχνολογιών.

4. Ποια σημάδια συνεργασίας ή ελπίδας βλέπετε αυτή τη στιγμή στο ευρύτερο κίνημα της ταυτότητας/Nouvelle droite;

Δεν βλέπω πολλές ομοιότητες. Το NR και τα κινήματα ταυτότητας δεν μοιράζονται καν την ίδια αντίληψη για την ταυτότητα. Το NR απορρίπτει τον εθνοτικό εθνικισμό και τον εθνοκεντρικό και ξενοφοβικό ταυτοτισμό, που πηγάζει από αυτό που ο Heidegger ονόμασε μεταφυσική της υποκειμενικότητας. Αυτά είναι τα θέματα που αναπτύσσω στο τελευταίο μου βιβλίο, Εμείς και οι Άλλοι: Ταυτότητα χωρίς Φαντασίες (2023). Η υπεράσπιση του λαού μας είναι, κατά τα μάτια μου, αδιαχώριστη από την υπόθεση όλων των λαών, που πρέπει μαζί να αντιμετωπίσουν μια κυρίαρχη ιδεολογία που συγχέει την ισότητα με την ομοιότητα. Στις σχέσεις μεταξύ των λαών, ελπίζω να δημιουργηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο μια σχέση βασισμένη σε αυτό που ο Μάρτιν Μπούμπερ ονόμασε «Εγώ-Εσύ», σε αντίθεση με το «Εγώ-αυτό».

5. Σκεπτόμενοι διεθνώς, πού θα θέλατε να δείτε περισσότερη συνεργασία μεταξύ των διαφόρων κινημάτων μας;

Η συνεργασία μεταξύ ατόμων με πνευματικές, ιδεολογικές ή πολιτικές ταυτίσεις είναι πάντα ευεργετική, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να περιορίζεται σε προσωπικές ανταλλαγές, μεταφράσεις βιβλίων και άρθρων. Δεν πιστεύω στους «διεθνείς», που πάντα καταλήγουν να σπάνε λόγω προσωπικών ζητημάτων ή αντιφάσεων που πηγάζουν από εθνικές παραδόσεις που είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους.

6. Ποιες είναι οι απόψεις σας σχετικά με την πρόσφατη παγκόσμια στροφή προς την πολυπολικότητα;

Είναι μια κρίσιμη καμπή και την οποία υποστηρίζω ολόψυχα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο οποίος είναι ουσιαστικά ένας πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, έπαιξε ρόλο στην επιτάχυνση αυτού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που βρίσκονται σε πτωτική τροχιά, δεν κατάφεραν να απομονώσουν τη Ρωσία από τον υπόλοιπο κόσμο. Ακριβώς το αντίθετο. Δεν τα πηγαίνουν καλύτερα με την Κίνα. Η ευθυγράμμιση των BRICS (ακόμα και αν τα συμφέροντά τους δεν είναι πάντα ευθυγραμμισμένα) υποδηλώνει ήδη μια απομάκρυνση από το δολάριο, το οποίο έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται. Το ότι η Δύση (μια «αγγλοσαξονική» αντίληψη με την οποία δεν ταυτίζομαι: δεν είμαι «δυτικός» αλλά Ευρωπαίος) θα πρέπει σταδιακά να αποκηρύξει την ηγεμονική μονομερή συμπεριφορά, που εδώ και καιρό είναι χαρακτηριστικό της, με ευχαριστεί πολύ. Θα έλεγα μάλιστα ότι σήμερα, σε διεθνή κλίμακα, η αποφασιστική μάχη είναι μεταξύ των πολυπολικών δυνάμεων και εκείνων που προσπαθούν να διατηρήσουν τη μονοπολική κυριαρχία σε βάρος των λαών και των πολιτισμών. Αυτή η μάχη επικαλύπτεται σε μεγάλο βαθμό με τον αγώνα μεταξύ θαλάσσιων και ηπειρωτικών δυνάμεων (ξηρά και Θάλασσα, σύμφωνα με τον Carl Schmitt). Σε τελική ανάλυση, αυτό που διακυβεύεται είναι η ποικιλομορφία του κόσμου.