Περί Πολιτείας

Περί Πολιτείας

Σταθερό αντικείμενο της πολιτικής, θα πρέπει να είναι πάντοτε η ζώσα
Πολιτεία με τα προβλήματά της και τους σκοπούς της. Η πολιτική είναι
τέχνη όμως, και ίσως η ανώτερη τέχνη της ζωής.

Περί της τέχνης αυτής και του αντικειμένου της, δηλαδή της Πολιτείας,
φιλοσόφησαν πρώτοι οι Έλληνες, οι οποίοι κατ΄ουσίαν, ίδρυσαν την
πολιτική εκείνην κοινότητα, όπου οι πολίτες είχαν το δικαίωμα της
ισηγορίας και της ισοτιμίας, είχαν όμως και χρέος την διαιώνισή της.
Προτού οι Έλληνες ιδρύσουν την Πολιτεία, υπήρξαν επί της γής κράτη,
και μάλιστα κράτη μεγάλα και πολύ ισχυρά. Όμως τα κράτη αυτά δεν
ήσαν πολιτείες, δηλαδή είχαν υπηκόους, υποτακτικούς, αλλά όχι όμως
Πολίτες. Η Πολιτεία διαφέρει από το κράτος κατά τούτο, ότι στηρίζεται
κυρίως είς την αυτοσυνειδησία των πολιτών της.

Όμως, οι πρόγονοί μας οι Έλληνες, όχι μόνον ίδρυσαν την πολιτεία και
δημιούργησαν την πολιτική τέχνη, αλλά και φιλοσόφησαν περί της
πολιτείας και της πολιτικής αυτής τέχνης.

Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης είναι οι μεγάλοι φιλόσοφοι της πολιτείας
και της πολιτικής τέχνης. Η Πολιτεία και οι Νόμοι του Πλάτωνος καθώς
και τα Πολιτικά του Αριστοτέλους, αποτελούν τα μεγάλα μνημεία της
πολιτικής φιλοσοφίας των Ελλήνων. Η αρχαία εκείνη πολιτεία των
Ελλήνων, δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον, υπάρχει όμως και θα συνεχίζει
να υπάρχει πάντοτε, εάν και εφόσον φυσικά συνεχίζουμε να υπάρχουμε
και εμείς για να την μελετούμε, η φιλοσοφία τους, η οποία και αποτελεί
την προγονική μας κληρονομιά!

Βεβαίως, πολλοί σύγχρονοι ¨ιστορικοί¨ και άλλοι μπουρδολόγοι,
προσπαθούν μανιωδώς να μας πείσουν πώς οι πρόγονοί μας, πουθενά δεν
αναφέρουν, μέσα στην φιλοσοφία τους περί Πολιτείας, τις έννοιες του
έθνους και του γένους, της φυλής δηλαδή.
Διαψεύδονται όμως από τα λόγια τριών ανδρών, εκφραστών του αρχαίου
Πνεύματος!

Ο Όμηρος πόσο ξεκάθαρα περιγράφει την έντονη εθνική συνείδηση της
εποχής του, ο Πλάτων μιλάει για το πολιτικό γένος και συνιστά στους
Έλληνες, στους μεταξύ τους πολέμους να φείδονται του ελληνικού
γένους, για το οποίο μιλά και ο Αριστοτέλης.

Η έννοια του Έθνους, ήταν τα χρόνια εκείνα μια αυτονόητη έννοια, διότι
οι πολίτες του είχαν συνείδηση πώς αποτελούσαν, ζωντανά και
δραστήρια μέλη, αυτής της κοινότητος.
Το έθνος αποτελεί κυρίως κοινότητα ψυχής και πνεύματος, αυτό είναι
και το κύριο γνώρισμά του, ότι αποτελεί κοινότητα συναισθημάτων,
ηθικών και πνευματικών αξιών, αλλά και μεταφυσικών και
κοσμοθεωρητικών βιωμάτων.

Γι’ αυτό, όταν συμβεί από ιστορικούς, θρησκευτικούς ή ιδεολογικούς
λόγους, να αποκοπεί, υπό όποιαν μορφή, από το όλον του έθνους ένα
τμήμα και να επιβληθεί είς αυτό τρόπος ζωής και σκέπτεσθαι
διαφορετικό, (κόμματα, διεθνιστικές, θρησκευτικές αντιλήψεις κ.λ.π.),το
τμήμα αυτό κινδυνεύει να απορροφηθεί, κάτι που πολλές φορές συνέβη
είς το παρελθόν, από το άλλο έθνος ή την θρησκευτική πίστη ή την
ιδεολογία που του επεβλήθη. Τότε διασπάται κατά συνέπεια και η
λεγομένη εθνική συνοχή.

Αυτό το γεγονός, ή μάλλον η αποφυγή της εκτροπής τούτης, αποτελεί θα
έλεγε κανείς, τον αρχαιότατο μυστικό κανόνα που συντηρεί ζωντανή
κάθε εθνική κοινότητα. Είναι η εσωτερική αυτοπαρατήρηση σε
καθημερινή βάση, από κάθε μέρος-μέλος της κοινότητος, προκειμένου να
διατηρείτε ζωντανή η εθνική συνείδηση. Αυτή είναι και η ουσία του
έθνους εξ’αρχής, δηλαδή της κοινότητος, και κατά συνέπεια, σκοπός της
πολιτείας και χρέος της, αποτελεί η μετατροπή της διαιρημένης σήμερα
κοινωνίας αυτής σε κοινότητα εθνική.

Η πολιτεία λοιπόν θα πρέπει συνεχώς να μεριμνά ώστε να εναρμονίζει τα
συμφέροντα των ομάδων της κοινωνίας και τις αντιθέσεις των λεγομένων
¨τάξεων¨, προς το κέντρο της κοινότητος που δεν είναι άλλο από το
εθνικό συμφέρον.

Στις σημερινές δημοκρατικές ¨πολιτείες¨ η κατάσταση είναι δραματική
έως χαοτική, για τον εξής απλούστατο λόγο, διότι η Δημοκρατία δεν έχει
την δυνατότητα ώστε να μεριμνά, προκειμένου τα μέρη να μη διασπούν
το Όλον!

Το κύριο έργο λοιπόν της πολιτείας θα πρέπει να είναι πάντοτε, το πώς
θα μετατρέψει την κοινωνία σε κοινότητα και το πώς τα άτομα, από απλά
φυσικά πρόσωπα θα τα αναδεικνύει σε προσωπικότητες. Αυτή είναι και η
κατευθύνουσα Ιδέα.

Όπως το άτομο πρέπει να έχει προορισμό από απλό φυσικό πρόσωπο που
είναι, να καταστεί μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, έτσι και η
κοινωνία από απλό σύνολο ατόμων και ομάδων με αλληλοσυγκρουόμενα
συμφέροντα πρέπει να έχει προορισμό να γίνει κοινότητα, όπου τα ειδικά
συμφέροντα και ικανότητες, εναρμονίζονται προς το εθνικό συμφέρον.
Την εποχή που ο Πλάτων έγραφε την Πολιτεία του, ήδη η δημοκρατική
Αθήνα είχε απολέσει πλέον το κοινοτικό της πνεύμα και είχε μετατραπεί
σε μια κοινωνία συμφερόντων, όπου θανάτωνε τους σοφούς άντρες.
Αυτόν ακριβώς τον λησμονημένο από τους σημερινούς Έλληνες, αρχαίο
κανόνα και ρυθμιστή του κοινοτικού Πνεύματος, είναι που θέλουμε να
επαναφέρουμε στην ζωή, διότι εάν το πνεύμα τούτο δεν αναστηθεί δεν
πρόκειται ποτέ να σταματήσουν τα δεινά του Έθνους και της Φυλής μας
μέχρις τελικής εξαφανίσεως ενός.

Δεν υπάρχει καμία άλλη δύναμη που να μπορεί να εκπαιδεύσει τα άτομα
της κοινωνίας ώστε να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, εκτός
από την Άριστη Πολιτεία, διότι αυτή είναι ο ρυθμιστής και ο μέγας
παιδαγωγός των ανθρώπων!

Τι σημαίνει όμως, για την Άριστη Πολιτεία, προσωπικότητα;
Σημαίνει ότι ο άνθρωπος γίνεται υποκείμενο αλλά και αντικείμενο ηθικής
συμπεριφοράς, υποκείμενο εφόσον αυτός συμπεριφέρεται πρός τους
άλλους, και αντικείμενο εφόσον οι άλλοι συμπεριφέρονται προς αυτόν.

Ο άνθρωπος γίνεται έτσι ένα πρόσωπο σεβαστό, ένα πρόσωπο που έχει
χτίσει μια προσωπικότητα μέσα στην κοινότητα, ένα πρόσωπο που
αντιλαμβάνεται πλήρως την έννοια της ηθικής υποχρεώσεως, ως χρέους
προς την κοινότητα, δίχως να χρειάζεται να απαιτεί ¨δικαιωματικώς¨ και
¨βάσει νόμου¨, θέσεις, επιπλέον απολαβές και ψευδο-αξιώματα, διότι
έτσι η έννοια του ¨δικαίου¨ εντός της πολιτείας μετατρέπεται σε έννοια
καθαρά νομική σε αντίθεση με εκείνην του χρέους, που είναι καθαρά μια
έννοια ηθική.

Αυτή η Άριστη Πολιτεία, στηριζόμενη στην Ιδέα του εθνοφυλετισμού,
θέτει ως βασική της αρχή, την ύπαρξη της φυλής, του Γένους, σε μία
ενότητα αδιαίρετη. Η δομή της κοινότητος ξεκινάει από πάνω προς τα
κάτω, είναι δηλαδή Αριστοκρατική (πνευματικώς αντί οικονομικώς),
είναι Ποιοτική και όχι ποσοτική ή «πλειοψηφική»! Η εκπαίδευση των
μελών της, αποτελεί ύψιστη μέριμνα της Πολιτείας, με στόχο την
δημιουργία ισχυρών προσωπικοτήτων. Ο στρατός θα αποτελεί τον
θεματοφύλακα των επιτευγμάτων της Πολιτείας και θα είναι πάντα
έτοιμος να συνθλίψει κάθε εχθρική επιβουλή, όποιας μορφής.
Γι’ αυτό θα πρέπει μέσα είς το δίκαιο να υπάρχει απαραιτήτως και η ιδέα
του χρέους, καθώς μόνον τότε το δίκαιο εκφράζεται ως ιδέα αρχετυπική,
και ως εκ τούτου και οι νόμοι της πολιτείας, εφόσον είναι νόμοι δικαίου,
αποσκοπούν είς την αντικειμενική έκφραση της ελευθερίας του
ανθρώπου και της μετατροπής αυτής της δημοκρατικής, αστικής
κοινωνίας προς μια υγιή κοινότητα, που απώτερο σκοπό θα έχει την
παραγωγή και δημιουργία ενός υψηλού Πολιτισμού.

Η αξία της Ιδέας και της Ζωής της κοινότητος, βρίσκεται υπεράνω της
ψευδο-ιδέας των ατομικοτήτων!
Αυτό άλλωστε σημαίνει αυτοθυσία, η υπεράσπιση και συντήρηση της
Φυλής και του Έθνους!