Ο θάνατος της αυτοκρατορίας
Προς το τέλος της Ρώμης, καθώς διολίσθησε στην παρακμή, γινόταν όλο και πιο δύσκολο για το κράτος να στελεχώσει τις Λεγεώνες με Ρωμαίους πολίτες. Όλο και λιγότεροι γιοι της Αυτοκρατορίας μπορούσαν να πειστούν να αναλάβουν αυτό το βάρος και ακόμη και η στρατολόγηση είχε περιορισμένα αποτελέσματα. Τελικά, πάρθηκε η μοιραία απόφαση να στρατολογήσει ξένους για να δώσουν τις μάχες της.
Τις περισσότερες φορές, οι ίδιοι λαοί που πολέμησε η Ρώμη θα στρατολογούνταν για να στελεχώσουν στη συνέχεια τους στρατούς της. Αυτή η τακτική λειτουργούσε μερικές φορές, αλλά όταν δεν τα κατάφερνε ήταν καταστροφική. Έτσι συνέβη ως γνωστόν και στο τέλος, όταν οι Γερμανοί Φοιδεράτοι επέφεραν την τελική κατάρρευση της Δυτικής Αυτοκρατορίας το 476.
Το δίδαγμα εδώ είναι ότι όταν αντικαθιστάς τους στρατιώτες σου, δεμένους με αίμα και χώμα με το κράτος, με ξένους πιστούς στα δικά τους εθνικά και υλικά συμφέροντα, το τελικό αποτέλεσμα είναι προφανές.
Αντίστοιχα, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν σήμερα τους δυστυχείς Ουκρανούς ως τροφή για τα κανόνια τους εναντίον της Ρωσίας, σε έναν πρωτοφανή παγκόσμιο πόλεμο που γίνεται μέσω αντιπροσώπων. Αύριο, σε περίπτωση σύρραξης στην Ταϊβάν, θα χρησιμοποιούν Νοτιοαμερικανούς και Ασιάτες μετανάστες για να πολεμήσουν.
Αυτοκρατορίες πέφτουν και αναδύονται, αλλά οι αμείλικτοι νόμοι της ιστορίας παραμένουν ίδιοι. Οι ΗΠΑ -όπως και η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο παρελθόν- είναι καταδικασμένες σε εσωτερική κατάρρευση, με τον κόσμο που θα αφήσουν πίσω να ετοιμάζεται για την αυγή μιας νέας πολυπολικής διεθνούς πραγματικότητας.
