Μετεκλογικά συμπεράσματα
Άλλη μια εκλογική διαδικασία έφτασε στο τέλος της. Έχοντας παρέλθει μερικές μέρες από την διεξαγωγή των εκλογών, είμαστε πλέον σε θέση να εστιάσουμε σε ορισμένα σημαντικά συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτές. Ένα από τα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της εκλογικής διαδικασίας του Ιουνίου ήταν η αποχή. Σχεδόν το μισό εκλογικό σώμα δεν συμμετείχε στην ψηφοφορία, σημειώνοντας την υψηλότερη ιστορικά καταγεγραμμένη αποχή στην περίοδο της μεταπολίτευσης.
Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι της αποχής. Πρώτον, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων, ιδιαίτερα των νέων, έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο εξωτερικό μετά από την οικονομική καταστροφή των μνημονίων. Οι Έλληνες του εξωτερικού έχουν ολοένα και λιγότερες πιθανότητες να γυρίσουν στην πατρίδα, καθώς οι οικονομικές συνθήκες δεν ευνοούν τον επαναπατρισμό τους, ενώ μεγάλο μέρος έχει δημιουργήσει οικογένειες στις χώρες διαμονής τους, με ό,τι αυτό σημαίνει για την δημογραφική κρίση της Ελλάδας. Η διαδικασία για να ψηφίσουν οι Έλληνες του εξωτερικού αποδείχθηκε χρονοβόρα, οπότε και μεγάλο μέρος απείχε από τις εκλογικές διαδικασίες. Δεύτερον, σημαντικό ρόλο στο ποσοστό της αποχής έπαιξαν οι εκλογικοί κατάλογοι, οι οποίοι δεν έχουν ενημερωθεί, με αποτέλεσμα να περιλαμβάνουν εγγεγραμμένους θανόντες πολίτες. Τρίτος λόγος ήταν η ενσυνείδητη αποχή των Ελλήνων, η οποία καταδεικνύει την αδιαφορία τους για τις διαδικασίες του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Τα παραπάνω φυσικά δεν σημαίνουν πως η απέχουσα εκλογική μάζα εμφορείται από αντιλήψεις «μη νομιμοποίησης του καθεστώτος». Αντιθέτως, η στάση αυτή είναι μάλλον ένδειξη απογοήτευσης των πολιτών, παίρνοντας συχνά την μορφή απάθειας, με όλα τα αρνητικά επακόλουθά της. Δεδομένου όμως ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που απείχαν ήταν νέοι, μπορούμε να εικάσουμε πως ωριμάζουν οι συνθήκες για την καλλιέργεια μιας νέας ριζοσπαστικής επαναστατικής πολιτικής αντίληψης, πέρα από την αριστερά και την δεξιά.
Όσον αφορά τα κόμματα τα οποία εισήλθαν στην Βουλή, πρέπει να τονιστεί πως κανένα από αυτά – πλην του ΚΚΕ – δεν θίγει τα σημαντικότερα ζητήματα που αφορούν την πατρίδα μας, δηλαδή την συμμετοχή στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ευρωνόμισμα, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ), οι οποίοι καθορίζουν πλήρως το πολιτικοοικονομικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία. Εστιάζοντας την προσοχή μας στον χώρο των λεγόμενων «άκρων», αφού τα κόμματα του κέντρου τελούν υπό πλήρη υποτέλεια στο εγχώριο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο, είναι φανερό πως η στάση τους αναφορικά με την εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους μπορεί να χαρακτηριστεί στην καλύτερη περίπτωση ως «ουδέτερη».
Από την μια, τα τρία ακροδεξιά κόμματα αρκούνται σε επιδερμική κριτική για επιμέρους ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό ή η αποστολή ελληνικών οπλικών συστημάτων στον Ουκρανικό στρατό, μην τολμώντας όμως να καταδείξουν τις ευρωατλαντικές πολιτικές και θεσμούς και την υπάρχουσα κεφαλαιοκρατική οικονομική δομή που γεννούν αυτά τα προβλήματα. Από την άλλη, το ΚΚΕ διατείνεται πως είναι υπέρ της αποχώρησης από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, κατηγορώντας όμως παράλληλα την Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και τις άλλες δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου ως «ιμπεριαλιστικούς τυράννους», εμμένοντας σε μαρξιστικές αναλύσεις του 19ου και του 20ου αιώνα, μην λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις συνθήκες και τα αιτήματα της εποχής. Έτσι ουσιαστικά αυτοαπομονώνεται από τις διεθνείς συμμαχίες που αναδύονται απέναντι στην ολιγαρχία της Δύσης, αρκούμενο στον βολικό ρόλο της εσωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Ακόμα, η τάση «συριζοποίησης» του ΚΚΕ γίνεται ολοένα και πιο εμφανής, ειδικότερα όσον αφορά την ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα. Είναι λοιπόν ζήτημα χρόνου το ΚΚΕ να καταλήξει μία πιο μαρξίζουσα ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Συμπεραίνουμε επομένως πως οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων περιορίζονται σε ζητήματα αισθητικής και «σλόγκαν», εξυπηρετώντας έτσι το status quo, καθώς οι πολιτικές αντιλήψεις τους αποτελούν στην πράξη τις αριστεροδεξιές πατερίτσες του συστήματος. Ο ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει μεταξύ της μπλε ή της ροζ ευρωατλαντικής διαχείρισης, μεταξύ των προσωποπαγών μαγαζιών της ακροδεξιάς ή της πολύχρωμης ιδεολογίας της ακροαριστεράς, αλλά επ’ ουδενί μεταξύ της παραμονής ή όχι της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Βλέπετε, αυτά τα ζητήματα χρειάζονται θέσεις και πολιτική ρήξεων…
Η απουσία ουσιαστικών προγραμματικών θέσεων συμβαίνει εν μέρει επίσης διότι οι πολιτικοί φορείς προσαρμόζονται στους όρους marketing με τους οποίους διεξάγεται η πολιτική τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά την διείσδυση του διαδικτύου και του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής. Έτσι, η επιλογή των ψηφοφόρων δεν βασίζεται πλέον σε εκτίμηση των πολιτικών προγραμμάτων, αλλά σε καθαρά συναισθηματικές και ιδεοληπτικές παρορμήσεις.
Το μόνο σίγουρο μετά και από αυτήν την εκλογική αναμέτρηση είναι πως μας περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια με εθνικές προδοσίες, κοινωνικές ήττες και εργασιακή εξαθλίωση. Τα διάφορα μικρά κόμματα θα επιδίδονται σε έναν συνεχή κανιβαλισμό μεταξύ τους, σε μια προσπάθεια να αποδείξουν ποιο είναι το πιο “αντισυστημικό”, όσο το νεοφιλελεύθερο παρεάκι της Νέας Δημοκρατίας θα περνάει το ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο μετά το άλλο.
Σε αυτές τις συνθήκες το ΚΙΝΗΜΑ αναδεικνύεται ως ο μόνος αντικαπιταλιστικός πατριωτικός φορέας, ο οποίος, εδραζόμενος στο τρίπτυχο ταυτότητες, κοινωνική δικαιοσύνη και διεθνής συντονισμός, προσεγγίζει κάθε Έλληνα μακριά από κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, με στόχο την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή ευημερία.
Όλοι μας, απέναντί τους
