Ξεπουλημένες συνειδήσεις
Στού κόσμου το αιώνιο το ζύγι, ή καθάρια ζωή ή θολωμένη ύλη….
Ο άνθρωπος που επιζητά την υπεράσπιση των «κεκτημένων» του, εντός αυτής της σύγχρονης κοινωνίας, δεν θα είναι ποτέ ελεύθερος, διότι αυτά τα «κεκτημένα» δεν είναι ο εαυτός του. Είναι οι αποδόσεις των κοινωνικών συμβάσεων, οι οποίες ρυθμίζουν τα «εγώ» που λειτουργούν ανεξέλεγκτα, οι υλιστικές απολαύσεις, τα ανήθικα πάθη κάθε μορφής, καθώς και όλων των ειδών οι εθισμοί που ορίζουν την σκέψη και την καθημερινότητά του. Αντιθέτως, ο «εαυτός» αποκαλύπτεται όταν ο νούς και η ψυχή ορίζουν τον λόγο και τον ρόλο της υπάρξεώς της, όταν ο νούς και η σκέψη λειτουργούν, αποδίδοντας μία καθαρή συνείδηση.
Τι είναι όμως συνείδηση; Ο όρος «συνείδηση», υποδηλώνει απλώς το κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα, την κοινή μορφή όλων των υποκειμενικών καταστάσεων. Η συνείδηση είναι δηλαδή, το θέατρο, ο υποκριτής και το δράμα συγχρόνως, αυτής της αρχαίας τραγωδίας, η οποία διδάσκει τι είναι ζωή! Η συνείδηση αποτελεί το κέντρο του ψυχικού μας σύμπαντος από όπου αναχωρούν και στο οποίο επιστρέφουν όλες οι ψυχικές ενέργειες: αντιλήψεις, σκέψεις, επιθυμίες. Ότι μπορεί να χαρακτηρίσει τον ψυχικό κόσμο και την υφή του ψυχικού βίου ενός ανθρώπου, που βρίσκεται σε κατάσταση εγρηγόρσεως, δεν είναι άλλο παρά η ενότητα και η συνοχή.
Όποια στιγμή «συγκεντρωθούμε», ώστε να παρατηρήσουμε ενδοσκοπικά τι αληθινά συμβαίνει μέσα μας, θα διαπιστώσουμε ότι μπορεί ένα ψυχικό θέμα να ξετυλίγεται σε μία σειρά αλλεπάλληλων καταστάσεων, τόσο πού η μία κατάσταση να εισχωρεί βαθειά μέσα στην άλλην, και εάν προσπαθήσουμε να τις ξεχωρίσουμε, τότε τα στοιχεία αλλοιώνονται, τόσο ώστε να χάνεται το νόημά τους. Γεγονός που σημαίνει ότι δεν αρκεί η συγκέντρωση, αλλά και η εμπειρία διαγνώσεως και ελέγχου, με λίγα λόγια, εάν δεν έχουν ορισθεί, οι βασικές Αρχές και κανόνες ώστε να διευκρινισθεί το νόημα και ο σκοπός της Ζωής, τότε χάνεται και κάθε Αξία που χαρακτηρίζει την έννοια της Υπάρξεως (τιμή – αξιοπρέπεια – δίκαιο-ελευθερία), διότι η ψυχή παραμένει δέσμια των «εγωπαθειών». Άρα λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει «ελευθερία», για τον λόγο ότι, δεν υπάρχει η θέληση, και δεν υπάρχει θέληση διότι ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει διότι δεν έχει υψηλά ιδανικά και δεν έχει υψηλά ιδανικά για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν ασχολείται με τον «εαυτό» του. Τα πάντα μπορεί να είναι χρήσιμα εάν ελέγχονται και δεν διαφθείρουν την συνείδηση! Τα «υλικά αγαθά» στα οποία επικεντρώθηκε η παιδεία και η κουλτούρα, τώρα έγιναν οι θεοί του σύγχρονου κόσμου. Παρακάτω ακολουθεί μία παροιμιώδης ιστορία, η οποία εύστοχα αναδεικνύει πώς ξεπουλιούνται οι συνειδήσεις.
Κατά την διάρκεια της βρετανικής κατοχής στην Ινδία, συνέβη το εξής περιστατικό. Ένας Βρετανός αξιωματικός χτυπά έναν Ινδό πολίτη στο πρόσωπο, και η άμεση αντίδραση του Ινδού ήταν να χτυπήσει τον αξιωματικό με όλην του την δύναμη, ώστε να τον ρίξει στο έδαφος. Συγκλονισμένος από το σόκ που υπέστη, ο αξιωματικός έφυγε, καθώς αναρωτιόταν πώς ήταν δυνατόν ένας Ινδός πολίτης να βρεί το θάρρος και να χτυπήσει έναν αξιωματικό ενός αυτοκρατορικού στρατού. Απευθύνθηκε στον διοικητή του, ο οποίος τον κάλεσε στο γραφείο του, του συνέστησε να ηρεμήσει, άνοιξε το χρηματοκιβώτιο και είπε: «πάρε από εδώ ένα πολύ μεγάλο ποσό και πήγαινε να βρείς τον Ινδό, ζήτησέ του συγνώμη για το έντονο επεισόδιο, και πρόσφερέ του τα χρήματα». Ο αξιωματικός φυσικά αντέδρασε, λέγοντας πώς αυτό είναι απαράδεκτο και προσβλητικό για την ίδια την Βρετανία! Ο διοικητής όμως του εξήγησε ότι πρόκειται για διαταγή ανωτέρου την οποία και θα πρέπει ο αξιωματικός να εκτελέσει. Δίχως δεύτερη κουβέντα ο αξιωματικός πήρε τα χρήματα, βρήκε τον Ινδό του ζήτησε συγνώμη για το συμβάν και πρόσφερε τα χρήματα. Ο Ινδός τα δέχθηκε, και ξέχασε ότι τον προσέβαλλε κάποιος αποικιοκράτης μέσα στην πατρίδα του. Το ποσό ήταν για την εποχή μεγάλο και έτσι ο Ινδός με ένα μέρος αυτού αγόρασε ένα Rksht (τρίκυκλο, μέσο μεταφοράς) το οποίο οι Ινδοί συνήθιζαν να χρησιμοποιούν, ένα άλλο μέρος του ποσού το επένδυσε στο εμπόριο, στις μετακινήσεις και σιγά σιγά έγινε ένας μεγάλος επιχειρηματίας. Οι Άγγλοι όμως δεν ξέχασαν, όπως ο Ινδός το χαστούκι. Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, ο διοικητής κάλεσε τον αξιωματικό στο γραφείο του και του είπε: «θυμάσαι τον Ινδό που σε χαστούκισε»; Ο αξιωματικός απάντησε πώς δεν έχει ξεχάσει. Τότε ο διοικητής τον διέταξε: «τώρα ήρθε η ώρα να πάς να βρείς τον Ινδό, και να τον χαστουκίσεις και μάλιστα μπροστά σε όλο το πλήθος». Έκπληκτος ο αξιωματικός αναφέρει στον διοικητή του, ότι πλέον ο Ινδός είναι ένας πολύ μεγάλος επιχειρηματίας, έχει υποστηρικτές και διαθέτει φρουρούς, οι οποίοι μπορεί ακόμη και να τον σκοτώσουν. Ο διοικητής ανέφερε πώς δεν πρόκειται να συμβεί το παραμικρό και τον διέταξε να φύγει. Ο αξιωματικός συμμορφώνεται με τις εντολές του διοικητού του, φεύγει και βρίσκει τον Ινδό στην αγορά, σε μια συγκέντρωση ανθρώπων, ο οποίος είναι περιτριγυρισμένος από την φρουρά του, υποστηρικτές του και πλήθος κόσμου. Τότε πηγαίνει μπροστά του, σηκώνει το χέρι του και με όλην του την δύναμη χαστουκίζει τον Ινδό ο οποίος πέφτει στο έδαφος, δίχως καθόλου να αντιδράσει, δίχως να κοιτάξει ούτε μία στιγμή τον Άγγλο αξιωματικό, ο οποίος σαστισμένος επιστρέφει στον διοικητή του, που αμέσως τον ρωτά: «βλέπω στο πρόσωπό σου σημάδια αιφνιδιασμού, γιατί»; «μα πώς είναι δυνατόν», απάντησε, «την πρώτη φορά που τον χαστούκισα, ενώ ήταν φτωχός να αντιδράσει και τώρα που έχει τόση δύναμη και επιρροή σε κόσμο να μην κάνει κάτι»; «είναι πολύ απλό, διότι την πρώτη φορά είχε να υπερασπισθεί μόνον την αξιοπρέπειά του η οποία ήταν και το πιο πολύτιμο πράγμα, ενώ την δεύτερη φορά, έχοντας πουλήσει τις αξίες του, πρώτο του μέλημα ήταν ο πλούτος και το πιο σημαντικό τώρα ήταν τα χρήματά του, παρά η αξιοπρέπειά του».
Δεν έχει τόση σημασία το που διαδραματίζεται αυτή η ιστορία, αλλά το γεγονός ότι αυτό το μεμονωμένο περιστατικό, θυμίζει συμβολικά το τι ακριβώς υπέστη η ψυχή των Ελλήνων, κατά την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου, όπου ακόμη υφιστάμεθα, και δεν μπορεί να ανακάμψει από τον λήθαργό της.
ΣΚΕΨΟΥ – ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ – ΔΡΑΣΕ…
