Εκλογές και κάλπικες ελπίδες
Σε μια εποχή θλιβερής μεταβατικότητας και απίστευτης προσωρινότητας, όπου η μάχη για την ζωή φαίνεται να έχει φτάσει στο τέλος της – μοιάζοντας με κουραστικό ταξίδι που έχει εξαντλήσει τους οδοιπόρους – είναι δύσκολο ν’ αναδυθεί η παραμικρή έστω ελπίδα αναδιάταξης των δυνάμεων που κινούν την ιστορία, δηλαδή των δούλων-ευνούχων και των επιστατών-οδηγών τους. Θεμελιώδεις κοινωνικές διαφορές, αντί να γεφυρωθούν, πολλαπλασιάστηκαν. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» επέφερε διχόνοια αντί παραγωγική σύμπραξη και η εθνική ομοψυχία είναι πιο εύθραυστη από ποτέ… Κι όμως, σε μια χώρα που δυνητικά οι κάτοικοί της θα μπορούσαν να ζήσουν σε ένα αρμονικό με την δημιουργικότητά τους περιβάλλον, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Η ψευδαίσθηση της προόδου και της προοδευτικότητας ακολουθεί το μέγεθος της συστημικής απάτης περί “κοινού καλού” σε όλους τους τομείς, επιδιώκοντας “σταθερότητα με κάθε θυσία”, ολοκληρώνοντας έτσι τον τετραετή κύκλο (ανάλογα την περίπτωση), σύμφωνα πάντα με τούς όρους που το ίδιο το σύστημα επιβάλλει, τοκίζοντας τυχοδιωκτικά την αυξανόμενη παραίτηση της πλειοψηφίας του λαού από τα κοινά. Η πολυδιαφημιζόμενη “ελεύθερη βούληση” σε καμία περίπτωση δεν ακολουθεί τις αποκλίνουσες γραμμές -που δρομολογήθηκαν στα κομματικά γραφεία- και σε κάθε περίπτωση, η συστράτευση “αποκλινουσών” επιτυγχάνεται με δωροδοκίες και εκβιασμούς.
Η μέχρι προσφάτως βεβαρημένη ατμόσφαιρα, απόρροια πρωτοφανών σκανδάλων διαφθοράς, πολιτικού κυνισμού, εκμαυλισμού της κοινωνικής ζωής, πολιτειακού δεσποτισμού, ασυδοσίας και εθνικών παραχωρήσεων, δίνει την θέση της στον… ενθουσιασμό της “αλλαγής” που οι ψυχολόγοι έχουν ονομάσει «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Η ταύτιση δηλαδή του θύματος με τον θύτη, εν όψει του διαφαινόμενου “αντίπαλου” που στέκεται ιδεολογικά “απέναντι”…
Κατά συνέπεια, το σύστημα, έχοντας βρει δικλείδες πρόσχωσης στην φευγαλέα, επιφανειακή, όσο και πρόχειρη κρίση του μαζανθρώπου (που το ίδιο δημιούργησε) δεν δυσκολεύεται να θέσει ξεδιάντροπα το ερώτημα: σταθερότητα και πρόοδος ή αστάθεια και πισωγυρίσματα;
Αφήνοντας, εντέχνως, πίσω όλα τα προεκλογικά ψέματα και τις άκομψες υποσχέσεις, σχεδόν όλα τα συμμετέχοντα σχήματα του δημοκρατικού τόξου, λες και δεν είπαν αλλά ούτε και υποσχέθηκαν ποτέ τίποτα, προχωρούν ξεδιάντροπα σε “νέες” συνθηματολογίες οικονομικής φύσεως, αφού γνωρίζουν πως η “ευαισθησία” του ψηφοφόρου κρίνεται από το βάρος του πορτοφολιού του. Για τον Έλληνα, αυτό είναι η μεγαλύτερη ύβρη. Να προσπαθείς να εξαγοράσεις δηλαδή την ψυχή και την τιμή του με λίγα “βοηθητικά” επιδόματα (food pass, market pass κτλ).
Αν δεν δούμε τα αίτια της παρακμής και της βαθιάς πνευματικής – βιολογικής καταπτώσεως, είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την γελοιογραφία του φανατισμένου όχλου που σπεύδει στην κάλπη… για να αλλάξει τι;
– Να αλλάξει απλά τα πρόσωπα;
– Να αλλάξει τα κόμματα και τις πολιτικές τους;
– ΄Η μήπως αρέσκεται στο να “ακούσει κάτι διαφορετικό”;
Φαίνεται πως η ύστατη επιθυμία των υποταγμένων ραγιάδων είναι αυτό το τελευταίο. Να “τιμωρήσει” δηλαδή αυτούς που του “έχουν κάνει την ζωή δύσκολη”, και δεν έχει άδικο. Όμως αυτό, όχι μόνο δεν φτάνει για να επέλθει η όποια αλλαγή, τουναντίον είναι η χαριστική βολή στην ούτως ή άλλως χαμένη προοπτική της δια της ψήφου ανατροπής. Διότι, κανένα δεσποτικό σύστημα (όπως είναι το δημοκρατικό) δεν θέλει να παραιτηθεί από την εξουσία, για πολλούς λόγους. Έχοντας την υψηλή προστασία ολόκληρου του αμερικανικού και δυτικού παράγοντα ως τσιφλίκι (έτσι κατάντησαν την πατρίδα των Ελλήνων), αξιοποιούμενο κατά τις ανάγκες των προστατών του, είναι αστείο να πιστέψει εχέφρων νους ότι η βδέλλα που ρουφάει αχόρταγα το αίμα του έθνους, θα απομακρυνθεί αφού “χορτάσει”.
Αρκετοί Έλληνες, όντας αγαθοί, έχουν την εντύπωση πως μπαίνοντας στα γρανάζια της φαυλότητας και της κομματοκρατίας θα μπορέσουν να ελέγξουν την «Λερναία Ύδρα» που νέμεται τα ταμεία και την ροή του χρήματος… Μεγαλύτερη αυταπάτη δεν υπάρχει. Πόσες φορές γίναμε μάρτυρες “αυστηρών κριτικών” και συστάσεων προς τους διαχειριστές από εκλεγμένους αντιπροσώπους πατριωτικών κομμάτων, όντας μέλη «επιτροπών διαφάνειας» και «εξεταστικών»; Άπειρες. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ουδέν.
Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα (και φυσικά ζητούμενο) για την συμμετοχή σε διαδικασίες αυτού του τύπου, είναι πρωτίστως το ήθος, η ακεραιότητα -ιδεολογική και πολιτική- σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα και την αφοσίωση στην Ιδέα. Η πικρή εμπειρία των προηγούμενων αποτυχημένων προσπαθειών αποτελεί αλάνθαστο οδηγό των θέσεών μας για το ανώφελο μιας ακόμα κομματικής συμμετοχής υπό τις παρούσες διαμορφούμενες συνθήκες. Και αυτό γιατί πλέον δεν βρισκόμαστε στις αρχές του 20ου αιώνος, όπου διαφορετικές δυνάμεις με διαφορετικές ιδεολογίες συνέκλιναν σε ένα βασικό σημείο: την διατήρηση του ανθρώπινου είδους στην φυσική του μορφή.
Πλέον η μάχη δεν πρέπει να δοθεί μόνο σε πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο, στα πλαίσια μίας ιδεατής κοινωνίας, αλλά οφείλουμε να προετοιμάσουμε τους όμαιμούς μας για την μητέρα των μαχών, που θα κρίνει και την ύπαρξή μας ως βιολογική οντότητα, ως γένος. Φυσικά είναι ουτοπικό να υπολογίσει κανείς την ευμετάβλητη ψηφοφορική μάζα ως κινητήρια δύναμη στον δύσκολο αυτόν αγώνα για την διάσωση της φυλής μας. Γι’ αυτό και εμείς δεν θα πούμε ψέματα, ούτε θα δελεάσουμε αφελείς με συστημικούς εγκάθετους, που μοναδικός τους στόχος είναι ένα βο(υ)λευτικό έδρανο.
Η καθεστωτική κοροϊδία του “εκλέγειν και εκλέγεσθαι” μας αφήνει παγερά αδιάφορους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα, κάθε άλλο. Δημιουργούμε τις απαραίτητες βάσεις και υποδομές, ώστε στο μέλλον, όχι μόνο να υπάρξει η συνέχεια του ελληνικού αίματος, αλλά οι απόγονοι μας να ζήσουν σε μια αληθινά και όχι κατ’ επίφαση, ελεύθερη πατρίδα όπου θα διδάσκονται στα σχολεία πως κάποτε, στο πιο βαθύ σκοτάδι της ιστορίας μας, κάποιοι αγωνίσθηκαν και διέσωσαν το γένος.
